Sneeuwdroom in Oostenrijk

  • Berichtcategorie:TRAVEL

Sneeuwdroom in OostenrijkIn een vloeiende beweging wordt het vliegtuig in Salzburg aan de grond gezet. Het geluid van wielen die het asfalt raken dringt langzaam tot me door. Slaperig doe ik mijn ogen open. Ik was volledig weggezakt. Met de zon op mijn gezicht, door het vliegtuigraam had ik mijn ogen niet open kunnen houden. De afgelopen weken waren op het werk vreselijk druk geweest. Door alle beurzen die we moesten draaien en voorbereiden, had ik eigenlijk geen vrij kunnen krijgen. Maar op het laatste moment beloofde een collega extra te werken. Waardoor ik toch nog een aantal dagen kon aansluiten bij mijn vriendinnen in Oostenrijk. Mijn bagage was al enkele dagen eerder met hen meegevlogen, zodat ik direct doorkon. Plotseling schiet ik overeind. Ik moet nú mijn handbagage hebben, bedenk ik me.

Rennen naar de skibus

Ik heb maar een kwartier tussen het landen en mijn aansluiting met de speciale skibus naar Hinterglemm. Ik pak mijn tas onder de stoel voor me vandaan. Met deze tegen me aangedrukt begin ik ongeduldig om me heen te kijken. ‘Schiet op!’ mompel ik. Maar het taxiën naar de gate duurt eeuwen. En daar eindelijk aangekomen blijft de deur dicht. Ik kijk nog eens op mijn horloge. Nog vijf minuten om het kleine vliegveld over te sprinten richting de bussenstandplaats. De minuten sluipen voorbij.

Wanneer eindelijk de deur opengaat, besef ik dat ik de bus heb gemist. En dus twee uur op het vliegveld moet wachten op de volgende. Ik slaak een diepe geïrriteerde zucht. Hierop kijkt de vrouw naast me mij met een glimlach aan. Ze is dik aangekleed in skikleding en heeft een flinke rugtas op haar rug. ‘Heb je de aansluiting gemist?’ vraagt ze. ‘Ja helaas. Het was heel erg krap, maar met een deur die dicht blijft onmogelijk.’ verzucht ik.

Boek nu je reis met Transavia

Ik ben nu genoodzaakt om hier twee uur op het terrein te wachten. En ik herinner me dat er naast een frisdrankautomaat niet veel meer te doen is hier. Terwijl we ondertussen met tassen en dikke skijassen ons door het gangpad bewegen. ‘Waar moet je heen?’ vraagt ze. Ik vertel haar de naam van het skigebied waar mijn vriendinnen al enige dagen verblijven. ‘Loop maar met ons mee. Wij gaan ook die kant op. Met het normale openbaar vervoer kom je er ook.’ Direct opgevrolijkt loop ik met hen de gate uit. Ik zie mezelf die middag toch nog aansluiten in de après-ski.

We lopen over de parkeerplaats, het is er flink druk met aankomende- en vertrekkende vakantiegangers. Dik ingepakte mensen sjouwen met ski’s en flink wat bagage. Aan de rand van de parkeerplaats, precies in de hoek bevindt zich de bushalte. De bus staat er al. Voor een fractie van de prijs van de speciale skibus koop ik een kaartje bij de chauffeur. Ik noem hem de plaats van het skioord waar ik heen ga Hinterglemm en vraag hem mij te waarschuwen voor het uitstappen. Nadat ik het echtpaar uit het vliegtuig bedank. Zoek ik een plekje achterin bij het raam. Het is ruim een uur rijden, dus ik zit hier nog wel even. Na enkele minuten sluiten de deuren en komt de bus enthousiast in beweging. Een opgewonden gevoel begint door mijn buik te kriebelen.

Schitterende sneeuwtoppen

besneeuwde bergtoppen Hinterglemm
Besneeuwde toppen Hinterglemm

Zodra we de stad uit zijn krijgt de zon meer ruimte. Ze schijnt heerlijk op het raam en over de schitterende witte vlaktes. En voorbij de pittoreske dorpen met hun kleine kerken. Komen de bergen meer en meer in zicht. Ondanks dat ik in de bus zit, ruik ik de schone lucht al. Wat is het hier toch prachtig, gaat er door me heen. Het glinsterende wit van het besneeuwde landschap. En waar het zo hier en daar nog groen is, is het ook echt heldergroen. We rijden langs eenzame huisjes, die tegen de berg aangebouwd zijn. Met rokende schoorstenen en stapels hout naast het huis opgestapeld. Na precies een uur begin ik de omgeving meer en meer te herkennen. En al gauw kondigt de chauffeur aan dat ik er bij de volgende halte uit moet. Ik steek mijn hand op, om hem te bedanken en stap uit.

Gruss Got Hinterglemm

Ik wandel de dorpsstraat in Hinterglemm door. Het appartement, waar mijn vriendinnen zijn, moet ergens halverwege zijn. Al snel vind ik dan ook het juiste huisnummer. Ik druk op de bel en roep enthousiast ‘Gruss got’ door de intercom. Wat ontvangen wordt door een hoop kabaal en gegil. En dan gaat de deur open en kijk ik in de lachende, reeds gebruinde gezichten van mijn vriendinnen. ‘Je bent precies op tijd.’ kirt Josefien met haar typische schelle stem. Haar gitzwarte haar hangt perfect gestyled over een spierwitte skipully. ‘Vandaag schijnt de zon nog volop en kunnen we genieten van blauwe luchten. Morgen gaat het vreselijk sneeuwen. Ieder rondje piste met een vers laagje sneeuw.’ zegt ze er met een knipoog achteraan.

‘Kom, kom, kom.’ hoor ik Mieke zeggen. En zie de grote glimlach op haar gezicht. ‘Er zijn nog verse broodjes en er gaat vast ook nog wel koffie in. Mieke is de oudste en meest huiselijke van ons vieren. Met haar altijd open en verzorgende houding, voelt iedereen zich al snel bij haar thuis. Achter hun aan loop ik de trap op het appartement in. In de keuken hangt de heerlijke geur van koffie en vers brood. Ieder jaar verblijven we in dit appartement boven de bakker. De geur van de verse broodjes op tafel, wordt dan ook versterkt door al het heerlijks wat onder ons in de bakkerij wordt bereid. Ik schuif op de lange bank naast Sanne. ‘Je ligt bij mij op de kamer.’ zegt Sanne.

Ik heb je koffer al uitgepakt. Je toilettas staat in de badkamer en je skischoenen en ski’s al beneden in het hok.’ Wat kan ik toch genieten van de praktische kant van Sanne. Ze is een jaartje jonger dan ik. Vreselijk intelligent en met haar enorme bos blonde krullen, noemden we haar vroeger altijd speels onze lokeend. Zodra Sanne een ruimte binnenkomt, draaien hoofden om en veel mannen zijn dan ook diep onder de indruk van haar. We drinken al lachend en kletsend koffie. En eten nog een broodje. Vervolgens ga ik mijn skikleding aantrekken, zodat we rap de berg op kunnen.

Gelukzalige afdaling

Ski accommodatie Hinterglemm Saalbach
Ski accommodatie Hinterglemm

Ruim 3 kwartier later maken we gelukzalig de eerste afdaling. Een gevoel van ultieme rust dringt door me heen. Niets anders dan het geluid van mijn ski’s die door de sneeuw glijden en de besneeuwde bergtoppen om me heen. Steeds dieper adem ik de schone, zuurstofrijke lucht in. En met iedere afdaling voel ik meer en meer stress van me afglijden. Rond twee uur stoppen we bij een restaurant om uitgebreid te lunchen. En na nog een paar laatste afdalingen wordt het tijd om de gezelligheid van de après-ski op te zoeken. Al hossend, drinkend en vaak gierend van het lachen brengen we het einde van de dag door. Pas om negen uur komen we redelijk aangeschoten, lawaaierig en met gloeiende gezichten van een middag in de zon de pizzeria van Mario binnen.

Ieder jaar ontvangt hij ons lachend, maar probeert ons tegelijkertijd een beetje rustiger te krijgen. Met een geruststellende glimlach naar zijn andere gasten loodst hij ons naar een tafeltje in de hoek. De zoete geur van warme tomatensaus met basilicum en kaas dringt onze neus binnen. En we bestellen dan ook direct 4 pizza’s.

De volgende ochtend word ik al vroeg wakker. Ik voel ik me fris en fit. Heerlijk wat de bergen en beweging in de buitenlucht met je doen. ‘Sta op en schitter.’ hoor ik ineens vanaf de gang. De deur klapt open en Josefien komt met veel kabaal de slaapkamer binnen. Ze ploft op mijn bed.

Vanuit het andere bed hoor ik Sanne al zuchtend ontwaken. ‘Het sneeuwt keihard en de helft van de liften is dicht.’ begint Josefien enthousiast. ‘Maar de blauwe vier is open. Dus goed aankleden en sneeuwbrillen mee.’ Naast haar uitbundige en altijd flirterige gedrag is Josefien de meest ervaren en verstandige skiër van ons. Ooit kwamen we boven op de berg een lift uit en bleek het min twintig graden en vreselijk te stormen. Ze reageerde snel en leidde ons veilig en direct naar beneden. ‘Morgen schijnt de zon weer, vandaag ploegen we ons erdoorheen.’ Terwijl ik richting de badkamer ga om te douchen, zie ik Mieke met een flinke zak verse broodjes de trap opkomen. Mijn maag begint vrijwel direct te knorren.

extreme sneeuw saalbachNa het ontbijt vertrekken we richting de liften. En inderdaad het bord geeft vele gesloten afdalingen aan. Maar de blauwe vier is open en deze afdaling kennen we allen goed. Ondertussen is het flink aan het sneeuwen. Het zicht zal boven een stuk minder zijn. De rest van de dag brengen we door op deze piste. ‘s Avonds liggen we allemaal moe en voldaan vroeg in bed. Morgen is het vrijdag, onze laatste dag alweer. Maar wat voel ik me gelukkig hier in Oostenrijk Hinterglemm omringt door mijn vriendinnen.