Een gevoel van geluk overspoelt me zodra ik de aankomsthal van het vliegveld van Heraklion uitloop. De overweldigende geur van warmte, zee, kerosine en een stoffigheid die je alleen verwacht in warme mediterrane landen dringt mijn neus binnen. Ik kijk met samengeknepen ogen naar de overkant van de weg. De minuscule kantoortjes van de verschillende autoverhuurbedrijven die zich daar bevinden hebben allemaal een nummer. De sleutel van mijn van tevoren gehuurde Nissan kan ik afhalen bij nummer 27. Al gauw ontdek ik het juiste kantoortje en met de van mijn ouders geleende koffer achter me aan rollend, steek ik de weg over.

Voor het kantoortje staat een typische Griekse man mij op te wachten. Accuraat en zonder dat hij ook maar een enkele keer glimlacht of enige andere emotie toont, wisselen we de getekende papieren uit en kan ik de sleutel in ontvangst nemen. In zijn gebrekkige, maar verstaanbare Engels wijst hij mij de weg naar de parkeerplaats en geeft aan waar ik daar mijn witte Nissan kan vinden. Ik ga op weg. Al snel ligt mijn koffer in de auto en rijd ik nog een beetje onwennig tussen het Griekse verkeer de weg richting het westen van Kreta op.

Dramatische ontmoeting

Ik denk terug aan hoe Sofie, de redactrice van het travelblog twee dagen geleden paniekerig de afdeling op kwam lopen. De zzp’er die was ingehuurd om uitgebreide pagina’s te gaan vullen over Kreta, bleek eigenlijk al die weken elders gewerkt te hebben. Binnen een week moesten volgens planning en afspraken met verschillende adverteerders de eerste uitgebreide verslagen met foto’s online komen. En we hadden nog niets. Wie kon er met hoge spoed naar Kreta en daar ter plaatse gaan schrijven en informatie verzamelen? Ik twijfelde geen moment en riep direct: ‘Ik ga wel’. Na mijn dramatische ontmoeting met mijn ex Sjoerd en zijn nieuwe liefde de avond ervoor, kon ik niets beters bedenken dan een poosje vertoeven in het buitenland. ‘Jij?’ ‘Weet je het zeker, Anna?’ ‘Ja ik weet het zeker!’

En zo vulde ik de rest van mijn dag met het boeken van een vliegticket, auto en passende accommodatie op Kreta. ’s Avonds thuis belde ik mijn ouders, vroeg de buurvrouw om tijdens mijn afwezigheid de kat in huis te nemen en begon mijn spullen klaar te leggen. Voor onbepaalde tijd naar Kreta, het klonk als muziek in mijn oren. Eindelijk op locatie sfeer proeven, beleven en beschrijven.

Typisch Grieks

Na ruim een uur in de auto rijd ik een typisch Grieks plattenlandweggetje op. De weg is niet geasfalteerd, stoffig en vol met kuilen en al snel is mijn witte Nissan niet meer wit. Langs de weg staan rijen met vijgenbomen, de overrijpe dieppaarse vruchten laten de takken doorbuigen en de weg ligt er mee bezaait. En net als ik denk, dat dit echt niet de juiste route kan zijn doemt om de bocht een aantal huisjes op. Dit moet het dan toch zijn!

‘Anna?’ hoor ik direct wanneer ik uitstap. Zodra ik me omdraai zie ik de vragende blik van een gezette blond geverfde vrouw in zwarte kleding. ‘Kalimera,’ begroet ik haar enthousiast in het Grieks. Snel laad ik mijn koffer uit de auto en loop achter haar aan richting een klein huisje. ‘Ik ben Rilana,’ zegt ze, zodra ze de deur geopend heeft en mij de sleutel overhandigd. ‘Ik ben beheerder hier en je kunt bij mij terecht met al je vragen. Hier op tafel ligt een informatieboekje. Mocht je ergens niet uitkomen, mijn mobiele nummer staat op de achterkant.’ En voor ik het besef heeft ze zich omgedraaid en loopt de deur weer uit. Ik schiet in de lach… Dat was dan mijn eerste ontmoeting met de Griekse gastvrijheid op Kreta. Ze moest eens weten wat ik hier kom doen, bedenk ik licht geamuseerd.

Een uurtje later heb ik mijn koffer uitgepakt, heerlijk gedoucht in de ouderwets aandoende badkamer. En ik merk dat ik trek begin te krijgen. Ik besluit om richting het dorp te gaan, wellicht kan ik daar kennis maken met de Griekse keuken en op de terugweg direct wat boodschappen meenemen. Morgen heb ik daar geen tijd voor, aan het einde van de dag wordt het eerste Kreta verslag verwacht, hiervoor moet ik nog wat onderzoek doen.

Vijgen en Griekse olijfolie op Kreta

In gedachten verzonken loop ik het huisje uit richting het pad dat mij met de auto hier heeft gebracht. Buiten zindert de lucht van de hitte, het is zo’n 30 graden en de zon schijnt fel op mijn huid. De geur van vijgen doet me ontwaken uit mijn gedachten, ik loop langs de rij vijgenbomen en de hemelse aroma’s dringen mijn neus binnen. Het geurt naar zo’n dure aroma kaars uit het cadeauwinkeltje bij mijn ouders op de hoek. Weer teruggebracht in het hier en nu kijk ik eens goed om me heen. De weg grenst aan de andere kant aan een olijfgaard, de bomen staan kriskras door elkaar in het verdorde gras. Een provisorisch aangelegd bewateringssysteem loopt er omheen en in de hoek zie ik de netten al klaarliggen. Zodra het tijd is zullen de Griekse boeren deze onder de bomen leggen om tijdens de olijvenpluk alles op te vangen, waarna ze in grote zakken richting de olijffabriek gaan. Ik denk eraan om direct een fles Griekse olijfolie mee terug te nemen. Lekker om tijdens het werken een stukje brood in te dopen.

Aangekomen in de drukkere dorpsstraat overheerst de geur van gegrild vlees, mijn buik laat direct van zich horen. Verderop in de straat ontdek ik dan ook al snel een taverne met een fabelachtig uitzicht. Een half overdekte tuin biedt ruimte aan een tiental eenvoudige houten tafeltjes met rood wit geblokte kleedjes. Op ieder tafeltje staat een bloemenvaasje, gemaakt van mooi blauw keramiek. Een flesje extra vierge olijfolie en een mandje met bestek en servetten. Het idyllische geheel wordt voor de helft overdekt met overgroeiende druivenranken. Dikke trossen rode en witte druiven balanceren boven mijn hoofd. ‘Goedemiddag,’ hoor ik een zangerige stem met licht accent zeggen.

Dakos en Tzatziki

Ik draai me om en zie een charmante dame met dik donker haar staan. Het haar is samengebonden in een grote knot op haar hoofd. In haar oren bungelen houten oorbellen welke perfect passen bij haar dieprode jurk. ‘Ik ben Gaia,’ vervolgt ze vrolijk. ‘Zoek je nog een plekje om te lunchen?’ Er zijn geen andere gasten in het typisch Griekse restaurant, maar toch knik ik bevestigend. ‘Neem plaats, mijn moeder staat nog in de keuken en wil vast nog wel Dakos voor je maken.’ Ik ga zitten aan het dichtstbijzijnde tafeltje en zie Gaia de keuken in lopen.

Even later komt ze terug met een mandje brood in haar handen en een schaaltje frisse tzatziki. Ze zet alles op tafel en rijkt achter haar in de koeling naar water en pakt er twee dikke glazen bij. Spontaan gaat ze tegenover me zitten en vraagt; ‘Zo… Wat brengt jou hier in ons dorp?’ Een beetje overrompeld, vertel ik haar het hele verhaal. Ze knikt zo nu en dan bevestigend en begint dan breeduit te lachen. ‘Het ziet ernaar uit dat je nog wel even hier blijft dan?’ ‘Gezellig!’ Er zijn nog maar weinig jonge mensen over hier. Iedereen vertrekt vanuit dit conservatieve boerenleven. En als ik denk aan de vele moeilijke discussies die ik heb met mijn ouders over de modernisering van ons restaurant begrijp ik het helemaal.’ Even zie ik een treurige blik over haar gezicht gaan, maar deze verdwijnt net zo snel als dat hij gekomen is.

Vanuit het nabijgelegen gebouwtje komt een stevige oudere dame aangelopen met grijs haar. De moeder van Gaia vermoed ik. In haar handen draagt ze een enorm wit diep bord. Zodra ik de zonnige combinatie van tomaten en witte Griekse kaas voor me heb staan bereikt mijn eetlust een hoogtepunt. Met smaak val ik aan op het met oregano gekruide gerecht. Ondertussen blijft Gaia zitten. Haar open spontane voorkomen en gezellige geklets maakt dat ik me direct thuis voel hier.

Kreta strand

‘Wanneer je naar het strand wilt, ga dan naar mijn broer Nikos bij Bluefish beach. Het strand is er wat rustiger en hij heeft fijne strandbedjes staan.’ Eigenlijk moet ik notities maken, Gaia geeft in korte tijd al zoveel informatie. ‘De zee loopt er langzaam af en hij heeft een douche staan om je af te spoelen. In zijn bar kun je de lekkerste vruchten shakes krijgen en ik weet zeker dat je Bluefish Beach een inspirerende plek vindt om te werken.’ Ondertussen komt Gaia’s moeder mijn bord weghalen.

Dan zie ik Gaia’s ogen oplichten en begint ze in rap Grieks levendig tegen iemand achter mij te praten. ‘Anna!’ Gaia’s stem stroomt over van warmte en enthousiasme. ‘Dit is Nikos!’ 2 Paar felblauwe ogen staren me aan. Volledig verbijsterd staar ik terug. Voor me staat de mooiste man die ik ooit heb gezien. Een dikke donkere haardos is strak achterovergekamd. Zijn huid is olijfkleurig en de enigszins gefronste wenkbrauwen geven hem een robuuste uitstraling. Zijn witte linnen blouse hangt halfopen om zijn indrukwekkende torso. En daaronder draagt hij een versleten spijkerbroek en teenslippers. Ik voel mijn wangen hoogrood worden en stamel…’Hello, I am Anna.’ En tegelijk bedenk ik dat mijn verblijf hier op Kreta nog reuze interessant kan worden…

Lees ook over Zakynthos