De geur van kerosine heeft mij altijd rustig gemaakt. Het klinkt bizar, ik weet het. Niet dat ik al snuivende boven het dampende goedje heb gehangen. Maar dit moment dat ik in het vliegtuig ga zitten op weg voor een lange reis. Dit is voor mij een moment van rust. Voor tien tot twaalf uur ben ik niet bereikbaar. Deze rust heb ik door de jaren heen geassocieerd met de geur van kerosine. Doordat het vliegtuig vlak voor vertrek nog volgetankt wordt en een vleugje van die geur toch de cabine binnendringt.

Streetfood op Singapore airport

Het vliegtuig klimt hoger de lucht in. En terwijl ik in mijn stoel achterovergedrukt word. Denk ik terug aan de tussenstop die we zojuist gemaakt hebben in Singapore. Nog nooit zag ik zoveel rijkdom en de roots van armoede er duidelijk tussendoor gemêleerd. De vloerbedekking die van muur tot muur reikt gaf een rijk en warm gevoel. Maar een wandeling door de streetfood laan in terminal 3 verklapte de historie van het voedsel en de armoede die het land gekend heeft.

Ik kijk op mijn horloge. Binnen het uur zullen we landen op het vliegveld van Jakarta. Indonesië, een schitterend land met Islamitische wetgeving, welke op het vliegveld voelbaar is. Ik voel me hier welkom, maar zet me ook schrap voor wat komen gaat. Als ik drie kwartier later door de gate loop richting de loketten om een visa te bemachtigen, krijg ik een bericht binnen. De chauffeur die mij komt halen is vertraagd, of ik buiten even wil wachten. Maar voorlopig sta ik nog niet buiten. Het ontvangen van mijn visa duurt lang.

Indonesië Jakarta pure luxe

Uiteindelijk neem ik mijn paspoort weer in ontvangst van de chagrijnig kijkende douaneambtenaar. De beveiliging hier op het vliegveld is streng en een glimlach is nergens te vinden. Maar ik laat me niet ontmoedigen en knik vriendelijk naar de man en loop verder richting de bagageruimte. Mijn koffer staat inmiddels al op de band. Met mijn koffer achter me aan loop ik verder richting de bagage controle ruimte. Met strenge bevelen word ik direct gemaand om met mijn koffer op een markering op de vloer plaats te nemen. Ik weet wat er gaat gebeuren en blijf dan ook rustig. Terwijl de honden mij en mijn koffer besnuffelen, ben ik in gedachte al in mijn hotel.

Een gevoel van geluk en pure blijdschap trekt door me heen zodra ik mijn hotelkamer binnenkom. Een bijkomend voordeel van het zakelijk reizen is toch ook echt de luxe van deze schitterende hotelkamer. De enorme palmboom in het midden van de kamer is ongelooflijk indrukwekkend. De badkamer is geheel gemaakt van ruwe natuursteen en overal staan geurende zeepjes, flesjes met shampoo, douchegel en bodylotion. Al wachtend op een mooi houten plankje tot ze in gebruik genomen gaan worden. Luxe dikke, zachte handdoeken hangen over een rek boven het ruime ligbad. Verder in de kamer een enorm groot bed met schitterend Indonesisch batik geprint beddengoed. En een massief eikenhouten bureau met houtsnijwerk. Ik voel de neiging om mijn schoenen uit te trekken, zodat mijn tenen kunnen spelen met het dikke tapijt op de vloer.

In bikini op het dak

Maar het is nog vroeg en ik besluit me even op te frissen en dan in het restaurant te ontbijten. Na het ontbijt schiet ik in mijn bikini. Buiten loopt de temperatuur snel omhoog en het hotel beloofd een schitterend zwembad op het dak. Aangekomen op de bovenste verdieping stap ik naar buiten. En ik waan me direct in een ware tropische oase. De smog, die buiten hier in Jakarta bijna tastbaar is, lijkt hier volledig verdwenen. Hier op het dak midden in Jakarta is een grandioos paradijs neergezet.

Een zwembad wat rond kronkelt langs palmbomen, varens en de typische frangipane bomen. Oh zo kenmerkend voor Bali, zijn hier volop aanwezig. De geel met crème witte bloemen verspreiden een subtiele weelderige geur.

In de hoek van het dak is een klein barretje gebouwd, compleet gemaakt van bamboe. Ervoor staan wat kleine zitjes. Hier zitten wat andere gasten te genieten van grote glazen versgeperst vruchtensap. Aan de rand van het kleine terras zit een man achter een laptop. Hij lijkt hier volledig misplaatst. Ik stap het water in en zwem een heerlijk verkoelend rondje.

‘Missy, missy.’ hoor ik roepen. Ik kijk op uit mijn gemijmer en zie het gezicht van de chauffeur. Hij houdt een bordje met mijn naam vast. Onbewust ben ik het vliegveld verder overgelopen richting de aankomsthal. Op de parkeerplaats staat de grote zwarte intimiderende wagen met de geblindeerde ramen klaar. De temperatuur buiten is al zwoel en het is voelbaar dat het een warme dag gaat worden. Handig manoeuvreert de chauffeur de grote wagen door de drukte rond het vliegveld heen. En al snel zijn we onderweg naar het centrum van Jakarta. Ik kijk om mee heen naar de bebouwde omgeving. Hier en daar een plukje groen bewaard.

De andere kant van Jakarta

Even later wordt het verkeer drukker en staan we in een enorme verkeersopstopping. Langzaam rijdend komen we in een wirwar van wegen onder een viaduct tot stilstand. Ik kijk door het raam naar buiten naar de golfplaten huisjes. Tientallen minuscuul kleine huisjes zijn met sloopmateriaal tegen de lange wand van het viaduct gebouwd. Vanuit zo’n huisje komt een klein meisje naar buiten. Ze draagt een geel verschoten jurkje, met rond haar hals een rood kraagje met gaten erin. Aan haar voeten rubberen teenslippers die ooit roze geweest moeten zijn. Haar donkere haren op schouderlengte zitten verward en zijn vies.

Maar de ronde donkere ogen hebben een vastberaden blik en ze loopt onze richting op. Even later tikt ze op mijn raam en vanuit haar vieze gezichtje lijkt ze me recht aan te kijken. Ze houdt een dichtgebonden plastic zakje met water omhoog. Haar andere handje houdt ze op, in de hoop op een succesvolle verkoop. Ik weet dat ze mij niet kan zien, de ramen van deze auto verhinderen dat. Maar daar achterin de veilige grote wagen breekt mijn hart. Ze kan niet ouder zijn dan 6 jaar. Zonder zichtbare wanhoop, probeert ze er het beste van te maken. Ze bedelt niet, ze verkoopt.

De verkeersopstopping begint op te lossen en langzaam rijden we verder. Ik kijk achterom en het meisje blijft ons nakijken. Het lijkt of ze van een afstand toch nog contact wil leggen, wellicht voor een volgende keer. Een kort moment later stap ik door de metaaldetector de weldadige luxe van mijn hotel binnen. En met de blik van het meisje in gedachten verbaas ik me weer over de buitengewone tegenstellingen tussen arm en rijk.

Overal knikt er keurig verzorgd personeel vriendelijk naar me. Maar ondertussen vraag ik me af waar zij in thuis komen, zodra ze hier via de achterdeur het hotel weer verlaten.

Lees ook: Sneeuwdroom in Oostenrijk