Ik zit aan een rond zilverkleurig enigszins gebutst tafeltje. Genietend van de vroege Italiaanse zonnestralen die boven de heldergroene glooiende heuvels uitkomen. En al nippend van mijn dikke romige cappuccino, hoor ik ze voor het eerst kibbelen. Gevolgd door een verbazende uitroep ‘che fava!’ Ik draai me om en zie haar, een klein oud tenger vrouwtje druk gebaren maken met haar armen en pratend in rap Italiaans.

Vanmorgen besloot ik vroeg een wandeling te gaan maken. Na mijn late aankomst gisteravond had ik nog niet van het plaatsje kunnen genieten. Al wandelend door het laantje met de donkergroene cipressen kwam ik uit op de middeleeuwse piazza. De gebouwen eromheen zien er oud uit en veelbelovend uit. Aan de ene kant kijk ik uit op het oude kerkje. De trap er naartoe met zijn uitgesleten stenen treden schittert in de zon. Hoeveel generaties families zullen hier door de jaren overheen zijn gelopen?
Aan de andere kant is het een komen en gaan van dorpelingen die een praatje maken bij de vrolijk gekleurde pasticceria. De geur van zoetigheid en het sterke koffiearoma hangt hier op het plein rond. Terplekke besluit ik te gaan zitten bij het café met zijn kleine ronde tafeltjes. Om te genieten van het uitzicht, de vroege ochtend en het lokale Italiaanse leven in me op te nemen.

Authentieke Italiaanse recepten

Ze staan met z’n drieën leunend aan de bar. Door de dubbele deuropening onder de statige zwarte gevel met gouden letters zie ik ze staan. Alle drie drinken ze een sterke espresso uit minuscuul kleine witte kopjes. Het tengere vrouwtje, ik schat haar rond de 80 jaar heeft grijswit haar en in haar oren dikke gouden ringen. Haar blauwe blouse met bloemetjes steekt fel af tegen het rood wit geruite schort wat ze draagt. Ze gebaard richting een jongere vrouw met donker lang haar. Ook zij draagt een schort, maar een zwarte en daar onder een wit T-shirt vol met vlekken. Haar blik oogt vermoeid en ze slaat haar ogen even omhoog uit frustratie.
‘Mensen willen een gewone maaltijd!’ Roept de derde vrouw met haar verbazend krachtige stem. Ze lijkt me ook al ver op leeftijd. ‘Wat is er mis met het eten dat je moeder en ik al jaren serveren? Een fatsoenlijke maaltijd bestaat uit minimaal een prima Piatti en secondi piatti. Een pasta en bistecca Fiorentina!’ Foeterde ze. Terwijl haar lange haar heen en weer beweegt. ‘Niemand kan zich voeden met alleen maar wijn en een paar crostini’s.’
‘Basta!’ Roept de jongere vrouw. ‘Ik open een wijnbar in de oude enoteca.’ En ze zet haar handen in haar zij om haar woorden kracht bij te zetten. En de menukaart zal alleen bestaan uit verschillende crostini’s en antipasti.
Ze zet haar espressokopje stevig op de bar en beent het café uit. Vlak langs me heen schiet ze al briesend rechts de piazza over.

Elegante geuren en kleuren

Ik drink mijn cappuccino verder op en wenk de ober om de rekening te vragen. Zijn donkere haar steekt fel af tegen de helderblauwe ogen in het verder vriendelijke zachte gezicht. ‘Bon Giorgio! Kan ik u nog verleiden tot een brioche?’ Maar ook al zien de met room gevulde broodjes er heel smakelijk uit. Vraag ik toch om de rekening.
Ik vervolg mijn weg en loop aan de andere kant rechts het plein af. Langs de enigszins scheve muren van dit oude straatje staan een hoop bloempotten met geurende kruiden en bloemen en zo hier en daar hangt een bloeiende schitterend gekleurde bougainville over de ruwe stenen muurtjes die sommige van de oude huizen omvatten.

De oude enoteca

Langzaam kronkelt het paardje verder omhoog de berg op. Ik besluit de klim verder te wagen om de robuust uitziende gebouwen die boven mij zichtbaar worden van dichtbij te kunnen bekijken. Het pad wordt wat stoffiger, de huizen spaarzamer en meer groen is zichtbaar om me heen. Een al mauwend zwerfkatje met doffe vacht loopt een stukje met me op.
Na enkele minuten gewandeld te hebben veranderd het stoffige weggetje in een netter maar oud met beton aangelegd pad. En na nog een laatste kronkeling in de weg kom ik uit op een klein pleintje. Links van me hangt een grote bougainville afgewisseld met geurende rozen over een lange muur. Rechts eindigt een keurig gesnoeide heg in een hoog uitziend oud maar nog steeds statig gebouw. Boven de indrukwekkend aandoende entree hangt een roestig bord. In de oude crèmekleurige emaillen staat met groene letters Enoteca geschreven. Dit moet het gebouw zijn waar de jonge vrouw in het café het over had.

Ik besluit om een kijkje verder te nemen en loop onder de bogen bij de entree door rechts een terracottakleurige getegelde trap op. Langs wat slecht onderhouden maar nog steeds groene klimop planten kom ik terecht op een enorm groot terras met een duizelingwekkend uitzicht over de sprankelend groene vallei. Het met oude stenen zuilen ommuurde terras doet eigenlijk meer aan een enorm balkon denken. Ik loop naar de rand en onder mij zie ik een geurende kruidentuin afgewisseld met stroken gas en een met grind bedekte parkeerplaats.
Verderop beginnen de groepjes heldergroene cipressen en het heuvelachtige landschap wat overgaat in bergen. ‘Kan ik u helpen?’ Hoor ik ineens iemand achter mij met zwaar accent in het Engels vragen. Ik draai me om en zie daar de vrouw uit het café op de piazza.

Heuvelachtig Italië

‘Ik hoorde jullie gesprek in het café op de piazza beneden.’ Antwoord ik in het Italiaans aan haar. ‘Toen ik hierboven uitkwam en het oude pand zag werd ik nieuwsgierig en besloot eens verder te kijken.’
De vrouw geeft me een hand en stelt zich voor als Angelina. En dan begint ze te vertellen.
‘Dit huis en de bijbehorende winkel is al vele generaties eigendom van mijn familie. Mijn opa verkocht hier vroeger de wijnen
van de kleinere wijnboeren uit de omgeving. Maar na zijn overlijden was er niemand die het van hem wilde overnemen. Het hele gebouw staat nu al 10 jaar leeg. Omdat mijn moeder en haar zus, je zag ze ook in het café al beneden de Trattoria runnen op het plein.
Vroeger speelde ik hier, tussen de door boeren gebrachte wijnvaten. Ik wil de Enoteca weer nieuw leven in blazen. En zo mijn opa’s werk voortzetten. Maar ik wil niet alleen maar wijn verkopen zoals hij.
Zie jij jezelf hier zitten?’ Vraagt ze. ‘Met dit schitterende uitzicht? Ik wil de lokale wijn schenken en verkopen, maar daarnaast ook een heleboel lekkere hapjes bieden. Kleine porties crostini’s om te delen, knapperige foccacia met kruidige olijfolie. Gedroogde hammen en salami’s.’ Dromerig zie ik Angelina over het schitterende terras kijken.
Ze vertelt verder over tafels met authentieke Italiaanse kleedjes en mooi serviesgoed en robuuste houten borrelplanken. De recepten van haar moeder en tante, die van moeder op kind zijn doorgegeven in de oude trattoria.
Ze geeft me een rondleiding door de benedenverdieping en ik zie dat het pand van binnen oud is en een flinke opknap- en poetsbeurt is hoognodig.

Het genot van een goed glas wijn

Na nog wat rond te kijken nemen we afscheid van elkaar en ik loop via het pleintje weer richting het pad waar ik vandaan kwam. In gedachten verzonken loop ik het pad af. Ik denk na over het verhaal van Angelina. En ik zie het voor me! Haar idee, haar droom. Groepen met vrienden of familie, stelletjes of zakenpartners, die informeel een meeting houden. Dat alles onder het genot van een goed glas wijn en de steeds afwisselende smaaksensatie van de kleine gerechtjes volgens de authentieke recepten uit haar familie.
En met een glimlach op mijn gezicht wandel ik verder naar beneden. Terug naar de laan met cipressen, terug naar mijn logeeradres. En daarbij denk ik, dat ik over een jaartje of wat zeker nog hier moet terugkeren. Terugkeren om de droom van Angelina in het echt te kunnen aanschouwen.